Wczorajszy piątek był w całej Polsce dniem żałoby po Ani. W poprzedniej publikacji „Samobójstwo z upokorzenia”¹ w pewnym momencie autor niby pyta: „Być może też, dziewczyna sama sobie jest winna???”. Jestem oburzona i wzburzona takim stawianiem sprawy. Pytanie to z przekąsem czy też tak rażącą w tej sytuacji formułą nieuprawnionej i niepoważnej dociekliwości?
Może lepiej byłoby napisać, że nie jest w stanie zrozumieć jej reakcji, bólu i wstydu? A w takie reakcje w sposób naturalny jest „wyposażona” wrażliwa psychika dziewczynki – dziecka, kobiety i każdego dorosłego zdrowego i rozwiniętego człowieka. Może autor pragnie ją oskarżyć, zarzucić prowokację, współobwinić? – pomyślałby niewprawny czytelnik, nieczuły na subtelności i odcienie ironii. Niewykluczone, że sygnalizuje też dezaprobatę dla jej dramatycznej decyzji i także potępienie jej bezbronności i zszokowania postawą kolegów?! Pisze w końcu o upokorzeniu. A to nie było tylko upokorzenie. To coś więcej. Dużo więcej! Tak dużo, że dziewczynka nie zniosła tego.
Gdzie jest jednak choćby próba autora (lub pani krytycznie komentującej postawę dziennikarzy) współodczuwania tego, co to dziecko przeżywało? Jak o tym mówią oboje? Licytują się informacyjnością. Wymieniają fakty, krótkie komunikaty. Unikają ludzkiej mowy, wolnej od przyjętych kanonów.
Nie pochwala przecież autor artykułu czynu tych okrutnie, bezmyślnych i zdewiowanych młodzików! To jasne. Czym była jednak ta ich postawa – zabawą, żartem? Okrucieństwem! Pod każdym względem! Trzeba to powiedzieć wyraźnie.
Doznałam wstrząsu, czytając o tym dramacie. I poznając przytoczone w artykule wypowiedzi. W pełni jestem w stanie pojąć, ba nawet z wielką mocą współodczuć! to upokorzenie, z którym zmagała się dziewczynka. Poczuła się tak znieważona, że życie z tym stanem świadomości uznała za nie do zniesienia. Każdy ból zadany przez samą siebie uznała za lepszy niż ten doznany na oczach świadków. To była tak wielka dla niej zniewaga, że ugięła się w niej wola życia.
A więc baczmy na to, autorze publikacji o Ani, i my wszyscy, co i jak piszemy, mówimy, jak przede wszystkim myślimy, jak odczuwamy! Myślmy bardzo odpowiedzialnie! Po ludzku! Tak też według miar wysokich reagujmy na okrucieństwo w zadawaniu krzywdy, niesprawiedliwości. Wychowujmy także naszym pisaniem i mówieniem, odsłanianiem naszych opinii, odczuć – reakcji. Rozmawiajmy z młodymi, by zapobiec eskalacji takiej bezduszności i takich zachowań. W końcu ich postawa lub jej przykład może się dać we znaki nie tylko dziewczynce. Zło działa zaś dopóty, dopóki mu się na działanie pozwala. Gdy nie jest surowo potępione. Gdy nie jest solidarnie potępione. A kara ze strony prawa – jest znikoma.
Co zrobiono dla Ani, by jej pomóc znieść, przezwyciężyć jej rozpacz, wstyd, upokorzenie? Może także ogromny strach przed tymi, którzy ją tak potraktowali. Gdzie byli dobrzy ludzie po tym wydarzeniu? Dlaczego ją pozostawiono w samotności? Na dodatek po jej zapowiedzi, że popełni samobójstwo. Ileż jeszcze cierpienia musiała unieść, straciwszy właśnie wiarę w ludzi?! To przecież wyjątkowo boli, gdy w takiej sytuacji nie ma Człowieka, jest za to wielu człekopodobnych gdzieś obok. Ot, zapowiedziała sobie samobójstwo. A to był już znak skrajnego załamania! I odwagi, bo o tym powiedziała, a mogła równie dobrze zamilknąć. I samoobrony, bo jeszcze liczyła na radę, pomoc, okazanie jej wrażliwego zrozumienia. To samobójstwo oskarża tych, co mogli wiele, a nie uczynili nic, by dziewczynce przywrócić wiarę w jej wartość jako dziecka i małej kobiety. Kto ma tę hańbę w duszy? Tylko sprawcy?
Przecież, jak to możliwe, że tak niepostrzeżenie po tak dramatycznych przeżyciach odeszło prawdziwe życie niewinnego dziecka – w skrajnej rozpaczy samotnego ze swoim przepotwornym wstydem???!!!
Stefania Golenia Pruszyńska
¹Tytuł publikacji brzmiał pierwotnie: „Izolować!”. Korzystając ze swoich uprawnień i umowy z jej autorem, zmieniłam go na: „Samobójstwo z upokorzenia”, świadoma, że tym samym trzeba też się skupić na ofierze, która miała prawa do życia i godności!
A te nadal obowiązują, mimo panoszących się plag: egoizmu, ambiwalencji i nawet nie tylko obojętności, lecz wręcz oziębłości. Mimo okrutnej niektórych w wielu koszmarnych sytuacjach – gry z emocjami, poczuciem godności, naturalnym wstydem, tak charakterystycznymi dla czystości ducha i niewinności dziecka, dziewczynki, czy też osób prawidłowo rozwiniętych, bez patologicznych skłonności, tj. bez zaburzeń rozwojowych typu psychopatia, nie skażonych zepsuciem, prymitywizmem.
Samobójstwo z upokorzenia
— Stefania Pruszyńska
(Stefania Pruszyńska oficjalnie: Stefania Golenia) – eseistka, poetka, redaktor-dziennikarka. Redaktor naczelna, wydawca, autorka i wszechstronna realizatorka Gazety Autorskiej IMPRESJee.pl (od 2006 r.)
Autorka publikacji różnych gatunków (eseje, recenzje, felietony, reportaże, wywiady, fotoreportaże), utworów literackich (poetyckich i prozy poetyckiej, opowiadań, utworów satyrycznych, grotesek, aforyzmów) oraz artystycznych sztuki plastycznej.
Zazwyczaj wykracza poza gatunkowe schematy. Krytycznoliterackie żywioły z upodobaniem uprawia w eseistycznej narracji. Wypowiada się hojnie w swojej twórczości artystycznej literackiej, a w plastycznej mowę swojej wyobraźni, intuicji, myśli i emocji uwalnia w obrazach o indywidualnym, rozpoznawalnym stylu, z autonomiczną, lecz zarazem wieloznaczną symboliką i metaforą.
⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒PUBLIKACJE RÓŻNOGATUNKOWE (co najmniej 2 tys.): publicystyka, eseje, felietony, wywiady, recenzje, reportaże, fotoreportaże, utwory artystyczne: literackie i sztuki plastycznej – zarówno w Gazecie IMPRESJee.pl (od 2006 r.), własnych autorskich witrynach artystycznych (Poezja, Stefania Pruszyńska, ArtGrafPoeFoto, Stefania Pruszyńska w latach: 2007-2019), własnym zbiorze poezji „Szepty dalekobieżne” (San Francisco ), jak i w wielu czasopismach ogólnopolskich i regionalnych (również w cyklicznych wydawnictwach: rocznikach) – kulturalnych, literackich, muzycznych, książkach innych autorów, antologiach poetyckich (np. Lednickiej Wiosny Poetyckiej), antologiach poezji współczesnej i antologiach poetyckich dwujęzycznych (np. w latach 2017-2023: Międzynarodowej Konferencji Poetyckiej, wyd. WO ZLP i Fundacja Literacka „Jak podanie ręki”), charytatywnych i tematycznych. NAJNOWSZE PUBLIKACJE (oprócz zamieszczanych na bieżąco w Gazecie Autorskiej IMPRESJee.pl) w: kwartalniku literackim „Protokół Kulturalny” (nr 84/2023), antologii poświęconej pamięci Poznańskiego Czerwca 1956 (wyd. Posnania, Poznań, czerwiec 2023) oraz antologii VII Międzynarodowej Konferencji Poetyckiej „Jesienny dotyk poezji” (wyd. WO ZLP i Fundacja Literacka „Jak podanie ręki”, Poznań, październik 2023). Także publikowała i publikuje w witrynach macierzystych środowisk dziennikarskich i literackich.
⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒PREZENTACJE UTWORÓW ARTYSTYCZNYCH. ⇒⇒⇒⇒Poetyckie na: spotkaniach autorskich, festiwalach kulturalnych, jako gość poetycki koncertów, specjalnych spotkań okolicznościowych i różnych społeczności, zaprzyjaźnionych twórców, wieczorach Klubu Literackiego, w kolejnych edycjach Międzynarodowej Konferencji Poetyckiej WO ZLP oraz kaliskich „Aforystykonów” WO ZLP (w Poznaniu m.in.: w klubie ZAK, PoemaCafe, Pałacu Działyńskich, Domu Romskim, Domu Bretanii, siedzibie PO ZLP na os. Powstańców Warszawy w 2015 r., na Wydziale Dziennikarstwa UAM w kampusie na Morasku, Auli UAM w 2017 r., Collegium Minus UAM, siedzibie KL „Dabrówka” na Piątkowie, w Dwujęzycznym Liceum im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego; poza Poznaniem – w: Kaliszu, Nieszawie, Ludwikowie, Międzyzdrojach, a poza Polską – na greckiej Krecie w Rethymno i Adelianos Kampos w 2010 r).
⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒ Z 35-letnim doświadczeniem zawodowym z pracy dziennikarskiej i redaktorskiej, a także artystycznej w redakcjach i wydawnictwach (od 1989). Etatowo: w niezależnym Dzienniku Wielkopolan „Dzisiaj” (1989 – 1991), własnej Agencji „Promotion” (1993), amerykańsko-polskim wydawnictwie US West Polska (1993 – 1996), „Gazecie Targowej”, tygodniku „Wprost” (1996 – 2000).
⇒⇒⇒⇒⇒ Od 2006 r. redaktor naczelna, niezależna wydawczyni, redaktor-autorka i wszechstronna realizatorka Gazety Autorskiej IMPRESJee, obecnie pod nazwą IMPRESJee.pl, o profilu kulturalnym.
⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒ Z DOŚWIADCZENIEM WIELOASPEKTOWEJ WSPÓŁPRACY (dziennikarskiej, autorskiej artystycznej, redaktorskiej) z wieloma czasopismami, w tym polonijnymi (w latach 1992-2010: dwutygodnik – „Kurier” Hamburg, „Dziennik Polski”, „Tydzień Polski” – Londyn) oraz licznymi ogólnopolskimi i regionalnymi czasopismami kulturalnymi, literackimi (od wielu lat z „Protokołem Kulturalnym”) oraz wydawnictwami-wydawcami książek literackich i antologii poezji.
⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒ TAKŻE REDAKTOR PROWADZĄCA I REDAKTOR-KOREKTOR (z wieloletnim doświadczeniem): czasopism (miesięczników i tygodników), monografii, albumów artystycznych i historycznych, książek poetyckich i prozy, biograficznych, antologii poetyckich, wademeków w kilku językach europejskich, biuletynów i prac naukowych i in.
⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒ NAGRODY: w ogólnopolskim konkursie Miesięcznika Kulturalnego „Arkusz” Poznań-Warszawa-Kraków-Wrocław, wydawanego przez Oficynę Wydawniczą „Głos Wielkopolski” (1996), oraz laur „Dziennikarskie Koziołki 2017” w Ogólnopolskim Konkursie Stowarzyszenia Dziennikarzy RP – dla swojej redakcji IMPRESJee.pl za wieloaspektowe realizacje.
⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒ NAUKA: Wiedzę akademicką zdobywała w Uniwersytecie im. A. Mickiewicza (UAM) oraz Akademii Ekonomicznej w Poznaniu (AE).
⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒⇒ UPODOBANIA, POGLĄDY: Ideowiec - miłośniczka natury, harmonii, sztuk wszelakich, od wczesnej młodości zwolenniczka idei dialogu kultur i jej rozwoju.
